Dauwtrappen..

Soms moet je gewoon eens van die spontane dingen doen. Gisteren was het weer zo’n dag. Ik ging ’s morgens op mijn fiets naar het werk.. Er hing een dikke mist en ik genoot van de zonsopkomst die een weg probeerde te banen door de mist.
Eenmaal thuis gekomen ’s avonds belde ik mijn moeder op, of ze plannen had voor vandaag? Nee. En dus vroeg ik haar waarom we niet een keer vroeg gingen wandelen. En met vroeg, bedoel ik dus ook echt vroeg. Ik wilde samen met mama ook eens genieten van de zonsopkomst.
Mama enthousiast, ik ook. Is goed, ik zet mijn wekker wel. En dus was ik vanmorgen om 6.45 al klaar wakker en waren we om 7.30 al onderweg naar Bemmel om daar vervolgens lekker te struinen door de uiterwaarden van de Waal.
Mama had een wandelroute bij, ik warme chocomel.. De parkeerplaats waar wij onze auto parkeerden waren we nagenoeg de enige zo vroeg op de zondag morgen.
Buiten was het frisjes, de mist hing als een heiige sluier over de velden, de zon deed hard zijn best om de aarde op te warmen en de mist te doen verdwijnen. Dauwdraden hingen aan de takken en het gras was vochtig.. De natuur was nog bezig te ontwaken..
Het was er stil, doodstil.. Het enige dat we konden horen was het geluid van een hele invasie trekvogels, maar door de mist nog weinig van te zien..
Uiteindelijk won de zon het van de frisse ochtendlucht en trok de mist op.. Hele velden vol wilde ganzen kwamen in zicht, met hier en daar een reiger.
In de verte doemde de Waalbrug op. Op een bankje met uitzicht op de Waal namen we genoegen met een beker warme chocomel en een boterham. De zon brandde in ons gezicht en grote vrachtschepen voeren voorbij..
We werden gepasseerd door een verdwaalde hardloper of een aantal mannen op een mountainbike, niet wetende dat wij daar zaten.
Het leven is goed.. Puur genieten dit.. We sloten onze ogen en zaten daar zwijgzaam naast elkaar op dat bankje.. Even helemaal niets..
Toen het weer tijd was om verder te lopen liepen we een stuk over de dijk, maar later besloten we toch de struinpaadjes te nemen.. Heerlijk struinen door het mulle zand en natte gras, omgeven door diverse planten en een grond die rijkelijk bezaaid was vol met de meest uiteenlopende soorten paddenstoel.
Ik had mijn camera mee genomen en maakte de ene mooie foto na de andere..
Ja, dit moeten we veel vaker doen.. De wekker zetten en voor dag en dauw de natuur in, zonder hordes mensen om je heen die op zondagmiddag besluiten het huis te verlaten.. Alleen wij en alle wonderen van de natuur..

Cactus & co

Er was eens een pianokruk. Net zoals zo velen.. Maar deze kruk stond al een tijdje apart omdat het een grote barst had in zijn zitting. Na een tijdje mocht hij gelukkig weer bij de rest van zijn soortgenoten staan, hij zag er weer uit als nieuw. En zijn vorige zitting? Die lag in twee stukken, rijp voor de container.
Maar wie ben ik om die oude zitting geen 2e leven in te blazen? En dus nam ik op een dag de twee stukken mee naar huis om er vervolgens (door papa met goede lijm en lijmklemmen) weer een volledige cirkel van te maken. Want voor die pianokruk zitting had ik natuurlijk allang een bestemming!
En daarom trok ik vandaag richting Intratuin, om mijn vetplantjes collectie nog iets verder uit te breiden met een aantal leuke cactussen.. Inspiratie had ik inmiddels wel genoeg op gedaan door elke zondag te kijken naar VTwonen op SBS6.. Want die oude zitting van het pianokrukje, die kreeg vandaag een 2e leven als plateau voor op mijn eettafel. En omdat ik hem niet plat op tafel wilde leggen heb ik er drie blank houten kralen onder geschroefd als pootjes zodat hij wat meer volume zou krijgen. Dat verdiende zo’n mooi stuk hout gewoon!
Maar het bleef niet alleen bij cactussen bij Intratuin. Mijn aandacht werd getrokken door een paar in groentinten geglazuurde bloempotjes en een stolp van kippengaas met een antieke uitstraling.. Alles paste gewoon in het totaalplaatje.. Bij mijn ouders op zolder stond ook nog een oude weckpot van mij die zich ideaal leende om een cactus in te laten groeien.. Ik zal het al helemaal voor me..
Eenmaal thuis ging ik ijverig aan de slag met de pootjes en om alle plantjes het juiste potje te geven. Precies zoals ik het in gedachte had plaatste ik alles op het plateau.
Om het af te maken mocht mijn theelichthoudertje met gewei er ook bij komen te staan. Die paste perfect in het plaatje.. Waar een oude zitting van een pianokruk en wat plantjes al niet goed voor zijn.. Nu heb ik een mooi stuk decoratie bij mij op de tafel staan!

Kanelbullen..

Het is traditie. Al sinds de basisschool. Elk jaar in de herfstvakantie gaan mijn moeder en ik naar een willekeurige stad naar keuze. Gewoon, quality time samen en even lekker winkelen. We hebben in de loop der jaren al veel steden gezien en besloten het daarom deze keer maar eens buiten onze landsgrenzen te zoeken.
Vandaag stond het langverwachte dagje Düsseldorf op de planning. En wel om een belangrijke reden: Düsseldorf kent een stukje Zweden. En Zweden kent Düsseldorf.
Je moet er wel voor buiten het centrum zijn, in stadsdeel Lörick, maar dan heb je ook wat.. Kanelbullen shop en café.
Van buitenaf is het niet te zien dat hier een Zweeds café zit, tenzij je langs de overvolle etalageruiten loopt. Gelukkig stond er een Zweeds verkeersbord met vlag op de stoep zodat we van grote afstand al konden zien waar we moesten zijn.
Bij binnenkomst werden we alle hartelijkst begroet met een vrolijk “hej” door een enthousiaste vrouw, die druk in gesprek was met een aantal klanten.
De eerste indruk die ik kreeg was een overvolle ruimte, die knusheid en gezelligheid uitstraalde. Er stonden banken en fauteuils om op te zitten, maar ook tafeltjes met stoelen. En overal lagen Zweedse (en ook een paar Duitse) tijdschriften om te lezen. Wat verder weg in de ruimte stonden schappen vol spulletjes die je er kon kopen en er was ook een heuse kamer ingericht als kinderhoek, eentje die nog iets erger was dan Småland in een IKEA filiaal.
Toen de andere gasten betaald hadden wende de vrouw zich tot ons. In welke taal ze ons kon aanspreken, Duits of toch gewoon Engels? Ik zei dat Duits, Engels en Zweeds allemaal goed was. Dat vond ze super om te horen en meteen begon ze met Zweedse zinnetjes die ik dus feilloos kon beantwoorden. Op de vraag of wel eens in Zweden ben geweest kon ik alleen maar volmondig ja antwoorden. Vooral in Mora.
Mora kende ze wel, haar vader kwam uit Orsa, maar ze heeft zelf een Nederlandse vriend.
Na wat Zweeds uitgewisseld te hebben bestelden we het avondeten. Een goed tomatensoepje vooraf (geserveerd met een mandje vol knäckebröd en zelfgebakken broodjes) en als hoofdgerecht een Zweeds bord vol met Zweedse gerechtjes. Het duurde even voor dat we het eten kregen, want ook dat werd allemaal vers bereid.
Ondertussen wel mooi in de kersteditie van Landliv kunnen bladeren en Kalle Anka kunnen lezen, de Zweedse versie van de Donald Duck. Want ook die lag er in overvloed.
Gelukkig duurde het daarna niet lang meer voor het eten kwam. Daar kan ik kort over zijn.. Heerlijk. Punt. Om te weten hoe het smaakte? Je moet het gewoon zelf eens ervaren. Zweeds eten is lekker..
Na het eten nog een hele tijd gezellig met de eigenaresse zitten kletsen en nog rond gelopen door de winkel.. Ze vond het zo gezellig dat wij vanuit Nederland naar haar toe waren gekomen om te komen eten dat ze mij ook nog iets mee wilde geven. Een klein cadeautje van haar. Buiten van het rek met vaatdoekjes pakte ze er eentje uit met een dalahäst er op. Ze zocht een eland, maar die kon ze zo gauw niet vinden. Zodra je dat doekje nat maakt wordt ie een stuk zachter en kun je hem gebruiken, maar ik denk dat ik hem voorlopig maar zo hou.. Kan ik in ieder geval elke keer tegen dat leuke paard aan blijven kijken..

Hip Hip Hooray, Bruce the moose is een jaar!

Het was op zo’n troosteloze zondag middag in oktober. 18 oktober 2015 om precies te zijn. Ik lanceerde op die ene regenachtige zondagmiddag mijn eerste blog.
Nu zijn we een jaar en 150 blogs verder en ik blog nog steeds..
Er is inmiddels ook al weer een hoop gebeurd in een jaar tijd. Zo heb ik dit jaar voor het eerst kennis gemaakt met het mannetje van de ANWB, iets wat dus minder tof was want als je die moet inschakelen dan zijn de rapen gaar..
Ik heb een compleet Zweeds kerstbuffet gemaakt op kerstavond, maar tussendoor ook de nodige lekkere dingen voorbij laten komen op mijn blog.
We begonnen ook weer met moestuinieren, maar door dat zeiknatte voorjaar is er veel niet gelukt..
Ook heb ik de Giro d’Italia door mijn eigen dorp zien rijden en de start mogen aanschouwen in Nijmegen, waar ik vervolgens in het Zweeds een gesprek kon voeren met Tobias Ludvigson van team Giant-Alpecin..
Maar het hoogtepunt in mijn blog geschiedenis was toch wel mijn grote reis met eigen auto waarbij ik even een maand in Zweden ging wonen. En dus ook de nodige blogs de wereld in had geholpen.. Voor mijn gevoel een record aantal. Over de wandelingen die ik er maakte, over het leven in Zweden, over de lange tochten met de MTB, over het verlangen om weer terug te gaan.. Over de geweldige natuur daar, de rust en de ruimte, maar ook over het weer..
Want het weer, dat was nog wel een dingetje.. Zo was het in het voorjaar onderhand kouder dan kerst en was het op een willekeurige januaridag zelfs 11 graden.. Zo viel het eind van de lente met bakken uit de lucht, terwijl ik in zonovergoten Zweden zat waar het aantal regendagen op een hand te tellen waren..
En nu zijn we dan 150 blogs verder.. Toch even weer een hoogtepuntje om bij stil te staan. Want ondanks dat ik niet altijd iets weet te schrijven omdat mijn leven op dat moment niet boeiend genoeg is om een blog aan te wijden, ben ik stiekem toch maar wat trots omdat ik dit aantal heb weten te bereiken.
En dat zullen er in de toekomst vast nog wel meer worden.

Op jacht met de camera..

Het was een drukke week. Van verjaardag van papa tot aan de sterfdag van opa, wat inmiddels alweer zo’n 6 jaar geleden is, afgewisseld met het nodige werken.. Daarom was het vandaag weer eens tijd voor pure ontspanning..
En waar ik het beste kan ontspannen? Buiten in de vrije natuur. Zeker als het zo’n dag is als vandaag. Als de vorst ’s nachts bijna aan de grond zit en de zon hoog aan de hemel staat.
En dus trokken we er vandaag op uit. Gewapend met een rugzak op de rug en een camera in de handen.. De locatie van vandaag: het Eendenmeer in nationaal park De Maasduinen in Bergen. En hoe het daar was? De foto’s spreken voor zich.. De herfst blijft een van mijn favoriete seizoenen..