Woef Wandel Week

Het uitje van het jaar is begonnen.. Althans, zo voelt het voor mij als ik even weg kan van huis.. En zeker als het voor een hele week is.. Het is namelijk weer WWW: Woef Wandel Week! Yes, ik zit weer een weekje bij mijn harige vriendjes op vier poten..
Vandaag was de eerste dag. Eigenlijk had ik hier vanmiddag al willen zijn, maar vannacht zo ontiegelijk slecht geslapen dat ik de middag thuis op de bank heb door gebracht onder mijn dekentje en lange gesprekken op Messenger.. Gistermiddag had ik namelijk een ontzettend slechte dag waar ik mezelf liever niet meer aan herinner.. Nu gaat het beter.. En zeker na de fijne gesprekken van eerder vandaag..

Maar goed.. De WWW is dus weer begonnen.. Toen ik hier aan kwam stond het blafcomité mij al op te wachten.. Dat werd alleen nog maar erger toen ik ze uit de buitenren ging halen, iets wat maar liefst 10 minuten duurde voor de drie dolenthousiaste honden waren gekalmeerd.. Het leek alsof ze mij al een jaar niet meer hadden gezien, terwijl ik hier afgelopen zomer nog ben geweest voor hondenoppas..

Dit keer ging alles goed.. Drie blije honden gingen met mij mee naar binnen en ook de uitlaatrondjes verliepen probleemloos.. Nu liggen ze hier voor pampus op de grond en lig ik al de hele avond lang uit voor de tv.. Maar inmiddels begin ik zo langzamerhand ook weer opnieuw moe te worden, dus als het tv-programma om 22.00 is afgelopen wordt het een plaspauze voor het slapen gaan voor twee van de drie woefs.. Ik hoop zo dat ik hier goed ga slapen en mij na deze week weer fit voel.. Een aantal van die gebroken nachten achter elkaar hebben namelijk een behoorlijke aanslag gepleegd op mijn energielevel..

Maar nu heb ik een soort vakantie.. Op mijn twee vaste werkmomenten (banen zoeken) na, kan ik hier de hele week uitrusten.. Niks hoeft hoeft, alleen zorgen dat mijn vriendjes hier niks te kort komen.. Maar dat gaat vast helemaal goed komen..

Wakker

Klaar wakker in mijn bedje.. Het is inmiddels 4.20 en ik kan nu niet bepaald zeggen dat ik lekker heb geslapen vannacht.. Zoveel dingen spookten er door mijn hoofd en misschien was ik ook wel oververmoeid toen ik naar bed ging.. Ik weet het niet.. Hopelijk val ik snel weer in slaap en kan ik nog wat uurtjes slaap mee pikken.. Heb in ieder geval nog een mooie foto om te delen met jullie.. Gisteren aan het eind van de middag toen de zon onderging..

Elandenbos

Vandaag voelde ik me net een eland.. Hoewel ik na een paar maanden weer eens op mijn wandelschoenen het bos in kon in plaats van snowboots en rubberlaarzen, heb ik nog nooit eerder een eland op wandelschoenen heb gezien.. Maar ik kon ze dus weer aan en heb mijn 2e boswandeling zonder vrieskou gemaakt. Om precies te zijn, midden in de habitat van de eland. Letterlijk en figuurlijk..

Ik was zoals de afgelopen dagen al vaker is gebeurd vroeg wakker.. Ik had nog geen zin om op te staan, maar ik zag al wel dat de zon langs mijn rolgordijn door het slaapkamerraam naar binnen probeerde te schijnen.. Lang geleden dat de zon door dat raam scheen, dus dat betekend dat de dagen weer langer worden en we dus steeds meer daglicht krijgen. En ik dus steeds meer tijd in het bos kan door brengen.

Vandaag beloofde dus een zonovergoten dag te worden.. En uitgerekend vandaag had ik mezelf een vrije dag gegeven (ja, alweer haha) nadat ik gisteren dus zoveel achter de laptop had door gebracht zoals ik al in een eerdere blog schreef.
En ik wilde zon! Na dagen van vijftig tinten grijs was ik er wel weer aan toe om weer een beetje zon te kunnen zien. Nou, vandaag was dus zo’n dag.
En aangezien ik nieuwsgierig was geworden hoe het bos achter mijn huis en de manege er uit zou zien zonder een dik pak sneeuw was de bestemming al snel beslist. En daar is dus ook mijn favoriete dichtbij huis picknick plek..

En daarom moest en zou vandaag mijn rugzak mee gaan.. Met lunch. Met warme broodjes, een eitje, soep en fruit.. Met een volgepakte rugzak trok ik er op uit.. Heerlijk in het zonnetje die inmiddels hoog aan de hemel stond en met een strakblauwe lucht.. Na ongeveer 100m lopen over een drassig pad was ik bij de plek waar ik wilde lunchen.. Boven op een heuvel bij een jachttoren.. Met een steen als ruggensteuntje en mijn neus in de zon.. Heerlijk.. Met alleen het ruisen van de wind door de bomen en het gekwetter van de vogels.. Verder helemaal niets. Ik kon daar uren blijven zitten, maar op een gegeven moment neemt de zon in sterkte af en is het te koud om op de grond te zitten, ook al gebruik ik een zitmatje.. Ik besloot verder te gaan..

Mijn wandeling bracht mij bij de open plek in het bos waar ik afgelopen weken nog enorme hopen sneeuw heb gefotografeerd in een witte wereld.. Nu zit de temperatuur in de plus en kon ik pas echt goed zien hoe het bos er uit zag, ook al lag er hier en daar nog ijs en een restje sneeuw.. Nou, hoe het bos er uit zag? Helemaal vol gepoept.. Werkelijk overal waar ik liep moest ik kijken of er niet een of ander eland had staan keutelen.. Hele hopen en hele sporen elandenpoep, inclusief de pootafdrukken zodat je precies kon zien waar ze gelopen hadden. En ook de reeën waren hier flink productief geweest, inclusief vossen en een kroonhert.

Maar het is een geweldig stukje bos.. Vol grote keien die er waarschijnlijk in de ijstijd allemaal beland zijn en die helemaal bedekt zijn met allerlei soorten mossen en lingon struikjes.. En dood hout.. Heel veel losse takken, dus als ik een keer hout nodig heb voor iets creatiefs, dan ligt het daar voor het oprapen.. Ik ben echt ontzettend benieuwd hoe het er in de herfst uit gaat zien daar, als alle blaadjes verkleuren en overal de paddenstoelen weer boven de grond komen.. Gelukkig hoef ik daar dan maar een paar 100 meter voor te lopen..

Specht Spam

Vandaag voor de verandering weer eens even wat specht spam.. Na driekwart dag binnen hokken (donderdag is een “werkdag” achter de laptop) was het tijd om de post op te gaan halen aan het einde van onze zandweg.
Ik was onze oprit nog niet voorbij of daar zat mijn grote vriend alweer te hameren.. Gewoon in de boom vlak naast het pad.. En ik ga dus nooit de post ophalen zonder mijn camera, want je weet natuurlijk nooit wat je tegen komt onderweg.. Een bonte specht dus.. En daarom moesten er natuurlijk eerst weer plaatjes worden geschoten voor ik de post kon gaan halen.. Dus bij deze: weer een nieuwe collectie specht..

…

19.00 op woensdag avond.. Ik ben aan het wachten op mijn ovenschotel die nog in de oven staat.. Ondertussen lig ik op de bank.. Het is stil hier boven.. Ik hoor alleen het tikken van de klok.. Ik veeg mijn tranen weg en probeer aan iets leuks te denken.. Vanmorgen voelde ik mij nog vrolijk, maar dat gevoel is langzaamaan weg getrokken.. Ik voel me leeg van binnen.. Of het komt omdat mijn eten nog niet klaar is of omdat ik mij op dit moment even niet zo happy voel, ik weet het niet..
Ik probeer mij elke dag sterk te houden, maar soms lukt het gewoon niet meer.. Ik voel me eenzaam..
Het is nu al bijna een jaar geleden dat ik voor het laatst heb kunnen badmintonnen, ik heb nog steeds geen baan gevonden en mijn huisje is zo ontiegelijk schoon dat er niemand is om uit te nodigen..
Ik ben er moe van om alleen nog maar te communiceren met een telefoon.. Niks zeggen, maar typen.. of om tegen een scherm te praten als ik bel..
Ik wil zo graag mensen om mij heen hebben.. Ik kan mij niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst een knuffel heb gehad.. Gewoon iemand die even een arm om mij heen sloeg..
Nooit gedacht dat corona zoveel schade kon aanrichten…