Rust zacht mijn allerbeste vriendje..

Ik val maar meteen met de deur in huis.. T.C. is niet meer.. Hij is 14 jaar oud geworden en heeft 13 jaar bij ons gewoond.. Ik moet het mezelf blijven herhalen wil ik het geloven.. Vandaag stonden mijn ouders voor de moeilijke beslissing om T.C. in te laten slapen.. Het beestje was weer zo ziek als vorig jaar toen ik aan de vooravond stond van mijn emigratie.. Hij at en dronk al een paar dagen niet meer, poepte amper omdat zijn darm niet meer goed werkte, had een ruis bij zijn hartje en zijn ademhaling werd ook steeds zwaarder.. In een paar weken tijd was hij ook al afgevallen en op het laatst kreeg hij pijn..
Het is zo oneerlijk!! Waarom nou uitgerekend met beste vriendje? Waarom? Ja, hij is goed af zo en ja, het is beter zo.. Woorden die mij op dit moment niks doen, waar ik nu geen boodschap aan heb.. Mijn gevoel en verstand zijn het nog niet met elkaar eens. Ik wist hoe hij er aan toe was, mama hield mij op de hoogte, papa stuurde kattenfoto’s..
Elke keer als ik belde met het thuisfront mauwde T.C. wel een keer door de telefoon, hoewel hij het ook eng vond om mijn stem door de telefoon te horen en mij niet te zien.. Skype snapte hij ook niet helemaal.. Ik weet nog dat ik elke keer voor we afsloten zei dat ze T.C. een knuffel moesten geven van mij.. Dat gaat nu niet meer.. Ik denk aan de fijne logeerpartijtjes samen als papa en mama op vakantie gingen.. Aan al die nachtjes dat je op jouw handdoek aan het voeteneind van mijn bed kwam slapen.. Aan al dat water wat je bij Sharky uit de viskom dronk, de keren dat je bij mij logeerde en dat we ’s avonds op de bank lagen te chillen.. Dat je vriendjes was met de cavia.. Dat je altijd de tuinstoel inpikte als we op stonden.. Dat ik je leerde om op commando te gaan zitten.. Dat je altijd naar me toe kwam als ik thuis kwam en ik met je speelde en je bijna plat knuffelde.. Zoveel mooie, fijne herinneringen..
Ik zat in de auto op weg naar huis toen mama belde.. Ik hoorde mijn zus en ik voelde al dat er iets niet klopte.. Mijn zus hoort te werken op zulke dagen.. Toen ze zeiden dat ze me iets moesten vertellen wist ik genoeg.. T.C.
Ik reed nog in de straat bij Steningevik en had mijn auto bij het natuurgebied geparkeerd en terug gebeld.. Mijn grootste angst bleek waarheid te zijn geworden.. T.C. is overleden.. Ik zat doodstil in de auto en nadat mama mijn naam een paar keer had geroepen kwamen de tranen.. Ondertussen was papa in de tuin al een groot gat aan het graven om T.C. te begraven in zijn eigen handdoek..
We hebben de telefoon op videobellen gezet en ik heb gezien hoe lieve T.C. naar zijn laatste rustplaats werd gebracht.. Allemaal hebben ze er een schep zand over heen gelegd en mijn zus wilde ook voor mij zand er over heen scheppen. Hij lag er heel vredig bij.. Maar ik zal hem missen.. Vroeg of laat komt het besef dat het beter is zo, maar voor nu ben ik daar gewoon te verdrietig voor.. Ik heb ook nergens meer zin in.. Het voetbal staan aan op tv, maar het dringt niet echt tot me door.. Het liefst wil ik dat deze dag zo snel mogelijk voorbij gaat..

Rust zacht mijn allerliefste vriendje.. Ik zal je missen ❤